How old am I ?

วันอาทิตย์ที่ 22 สิงหาคม พ.ศ. 2553
ถึง ป่าป๊า กะ หม่าม๊า ครับผม
วันนี้ อิงอุ่น จะมาเล่าเรื่องการดูแลเลี้ยงดูอิงอุ่นของหม่าม๊าตอนนี้หนูยังอยู่ในท้องหม่าม๊าให้ฟังนะครับ เริ่มจากอะไรก่อนดีล่ะ....... อ้อ นึกออกแล้ว หม่าม๊าเริ่มรู้ว่าอิงอุ่นมาอยู่ในท้องหม่าม๊า เมื่อวันที่ 16 ม.ค.53 นะครับ วันนั้นป่าป๊ากำลังสอนอยู่ หม่าม๊าก็ให้พี่ๆ ไปตามป่าป๊ามาดูผลการทดสอบซึ่งทำให้หม่าม๊าปวดท้องมาหลายวัน ผลก็เป็นดังรูปนี้แหละครับ

หลังจากวันนี้หม่าม๊าก็เริ่มกินอาหารดี เพื่อให้อิงอุ่นแข็งแรง หลีกเลี่ยงอาหารที่เป็นพิษทั้งหลาย แม้ว่าจะเป็นของที่ถูกปากหม่าม๊าก็ตาม เพื่อป้องกันให้หนูปลอดภัย หม่าม๊าพาหนูไปฝากตัวที่ รพ.วิชัยยุทธ เนื่องจากเป็น รพ.ที่ใกล้ที่พักของป่าป๊ากะหม่าม๊าที่สุด แล้วนี้ก็เป็นรูปแรกที่ป้าหมอถ่่ายให้นะครับ


ดูเหมือนป้าหมอถ่ายไม่ค่อยเก่งเท่าไหร เห็นแต่ส่วนหัวใจเต็นกระดุกกระดิก อยู่อย่างเดียว ป่าป๊าถ่ายหม่าม๊าชูสองนิ้วแทนอิงอุ่นเพราะตอนนั้นอิงอุ่นยังไม่มีนิ้วให้ชู จากนั้นหม่าม๊าก็พาอิงอุ่นไปหาป้าหมอประมาณเดือนละ 1 ครั้ง หม่าม๊าโดนฉีดยาป้องกันบาดทะยักไป 2 เข็ม โดนเจาะเลือดไป 2 ครั้ง แล้วก็เจาะดูดน้ำคร่ำไปอีก 3 เข็ม (ในครั้งเดียว) อันนี้เป็นวีรกรรมของอิงอุ่นเอง คือว่า เย็นวันที่ 21 เม.ย.53 ตอนนั้นอิงอุ่นมีอายุ 19 สัปดาห์แล้ว หลังจากหม่าม๊าพาหนูไปถ่ายรูป ก็อยู่ๆมีเข็มอะไรไม่รู้แทงเข้ามาหนูก็เลยป้องกันตัวโดยไม่ให้เข็มเข้ามาได้ ก็ปรากฏว่าสำเร็จ เข็มหายไป จนมีเข็มเข้ามาอีกเป็นครั้งที่ 2  หนูพยายามหลบเพราะใกล้ตัวหนูมาก แต่ยังไม่โดนต้วหนูหรอกนะครับ แล้วครั้งที่สามก็เข้ามาพร้อมกับเสียงหม่าม๊าว่า "อิงอุ่นครับขอน้ำคร่ำให้ป้าหมอไปตรวจหน่อยนะครับ" อ้อ! ที่แหลมๆนี้จะมาเอาน้ำรอบๆตัวหนูเหรอก็ไม่บอก เอาไปเลยครับหนูมีเยอะแยะเลย เป็นอันว่าป้าหมอเจาะหม่าม๊าไป 3 เข็ม หม่าม๊าเจ็บมากหรือเปล่าครับ แต่วันนั้นหนูก็ได้ถ่ายรูปเก็บไว้ เป็นรูปที่ป่าป๊าเห็นแล้วก็แปลกใจเพราะหนูมีอวัยวะครบหมดแล้วเพียงแต่ยังเล็กอยู่


รูปซ้ายมือเป็นรูปหนูตอนกำลังดูดนิ้ว ส่วนขวามือเป็นขา 2 ข้างครับ ดูออกหรือเปล่าเอย วันต่อมา ป้าหมอก็นั้นมาตรวจซ้ำเพื่อดูผลจากการเจาะว่าทำให้หนูไม่สบายหรือเปล่า ผลคือผมสบายดีครับ แต่ป้าหมอกลับบอกว่าน้ำคร่ำของผมน้อย ให้หม่าม๊าพักมากๆ ทำเอาหม่าม๊า เป็นกังวลไปหลายวัน แต่สัปดาห์ต่อมา ป้าหมอก็โทรมาบอกหม่าม๊าว่า ผลการตรวจโครโมโซมของหนูเป็น 46XY แปลว่าปกติ และเป็นเด็กผู้ชาย

หม่าม๊าดูจะเป็นกังวลกับอาการน้ำคร่ำน้อยของผมเป็นพิเศษจนต้องพากันไปตรวจซ้ำที่ รพ.พญาไท 2 ซึ่งไกลออกไปแต่หม่าม๊าบอกว่าพี่ๆของหนูหลายคนก็มาคลอดที่นี้ แล้วก็ปลอดภัยดี ที่นี้อิงอุ่นเจอป้าหมอคนใหม่ชื่อป้าหมออัฉราพร ที่ใจดีมากๆ แล้วก็ให้อิงอุ่นถ่ายรูปอีกครั้ง เพื่อตรวจสอบว่าน้ำคร่ำน้อยหรือเปล่า ผลก็ปรากฏว่าไม่น้อยหรอกครับ ผมก็ว่าแล้วเพราะก็มีที่ให้ผมว่ายเล่นเยอะแยะเลยในนี้ (ตอนนั้นนะครับ ตอนนี้ชักที่น้อยแล้วครับหม่าม๊า) หม่าม๊าบอกว่า พนักงานที่นี่เขาดูแลหม่าม๊าดีกว่าที่เดิม ก่อนกลับหม่าม๊าก็ได้ CD บันทึกภาพหนูกลับบ้านด้วย (ที่เดิมไม่มีอะไรให้หม่าม๊าเลย) รู้สึกว่าหม่าม๊าจะชอบๆยังไงไม่รู้ เลยปรึกษาอิงอุ่นว่าจะย้ายให้หนูมาฝากตัวที่นี้ดีไหม หนูก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้วเพราะหนูไม่ได้ขับรถมาเอง ป่าป๊าขับให้ แล้วตอนจะมา หม่าม๊ากะป่าป๊าก็พามาอยู่แล้ว ก็เอาที่หม่าม๊าสะดวกแล้วกันครับ ว่าดังนั้น หม่าม๊าก็ไปสบคบคิดกับป่าป๊าว่าจะย้ายมายังไงดีหว่า แล้วก็ทำสำเร็จในที่สุด เป็นอันว่าหนูคงจะมาคลอดที่ รพ.พญาไท 2 นี้แล้วแหละ

การไปฝากตัวที่ รพ.ไม่ใช่ ภารกิจคุ้มครอง ป้องกัน เลี้ยงดู อิงอุ่น อย่างเดียวที่ป่าป๊ากะหม่าม๊าทำ ยังมีภารกิจอย่างอื่นเสริมอีกเช่น การไปฟังการบรรยายเกี่ยวกับการดูแลตัวน้อยอย่างหนูในท้อง อีก 2 ครั้งที่ รพ.รามาในช่วงวันอาทิตย์
แล้วก็ยังมีกิจกรรมปฏิบัติธรรม ทำสมาธิ ในโครงการ "จิตประภัสสรตั้งแต่นอนอยู่ในครรภ์" ณ เสถียรธรรมสถาน ที่หม่าม๊าพาหนูไปอย่างสม่ำเสมอเดือนละ 1 ครั้งติดต่อกัน 3 เดือน ที่นี่มีกิจกรรมที่ให้กำลังใจคุณแม่ทั้งหลายในการตั้งครรภ์อย่างมั่นใจว่า ลูกที่เกิดมาจะสมบูรณ์และเป็นคนดีของสังคม กิจกรรมจะเริ่มโดยการฟังการบรรยายในช่วงเช้าพร้อมกับการจัดรายการวิทยุสาวิกา แล้วก็ต่อด้วยการฟังธรรมจากคุณยายแม่ชี แล้วก็พักทานข้าวเที่ยง ที่นี่อิงอุ่นได้ทานอาหารเจทุกครั้งเลยครับ พอทานเสร็จก็มานอนฟังเพลงพร้อมหม่าม๊า เป็นเสียงส้่นสะเทือนจาก คลิสตั้นโบล์ว ที่ใช่ประกอบการทำสมาธิของหม่าม๊า จากนั้นหม่าม๊าก็จะได้ดื่มน้ำที่ทำให้เกิดเสียงนั้น พอเสร็จแล้วคุณยายก็จะมาลูบท้องคนที่มาร่วมภาวนาที่ละคน อิงอุ่นก็ถูกลูบด้วยนะครับ ต่อด้วยการเดินทำสมาธิเป็นเวลา 15 นาที แล้วทุกครั้งก็จะปิดด้วยการบรรยายความรู้ที่เป็นประโยชน์เกี่ยวกับการคลอดและการดูแลหนูน้อย นับว่าเป็นกิจกรรมที่ดีและมีประโยชน์มากๆ ป่าป๊ากะหม่าม๊าก็ชอบหนูก็เลยชอบไปด้วย

 เอาละครับเป็นอันจบเรื่องราวเล็กๆน้อยๆ ของตัวน้อยอิงอุ่นที่ ป่าป๊ากะหม่าม๊าเอาใจใส่ดูแลหนูมาตลอดถึงแม้จะยังไม่ได้เห็นหน้าหรือได้ยินเสียงของหนูเลยก็ตาม แต่ทั้งสองท่านก็ดูแลหนูเป็นอย่างดี ไว้หนูออกมาเมื่อไหรก็อย่าเพิ่งทิ้งหนูน้อยอิงอุ่นคนนี้นะครับป่าป๊ากะหม่าม๊า

4 ความคิดเห็น:

  1. ตามมาเยี่ยมชมจ้า ...
    ถ้าไม่บอกว่า คุณพ่อเขียน นึกว่าคุณแม่เขียนนะเนี่ย
    ^^

    ตอบลบ
  2. ไม่ระบุชื่อ25 สิงหาคม 2553 เวลา 14:59

    แวะเข้ามาเยี่ยมนะคะ จากบ้านคุณแม่ลูกเสือปลายปี(กค-ธค)
    อ่านเพลินเลย
    มด ^-^ เองค่ะ

    ตอบลบ
  3. ไม่ระบุชื่อ30 สิงหาคม 2553 เวลา 09:40

    คุณแม่เขียนไม่เก่ง แต่เม้าเก่งนะซิ
    เมื่อไหรจะเป่งออกมาซักทีนะ อยากอุ้มแล้วจ้า

    ลุงอ้อย..ลูกอ่อน

    ตอบลบ
  4. ไม่ระบุชื่อ30 สิงหาคม 2553 เวลา 09:56

    แหม! ลุงอ้อย คิดไว้แล้วว่าจะเขียนไรบ้าง แต่ยังไม่มีเวลาเขียนออกมาเป็นตัวหนังสือต่างหากล่ะจ๊ะ อิๆๆๆๆ เมื่อไหร่ลุงอ้อยจะลงมือเขียนให้ลูกใบเฟิร์นล่ะ
    รออ่านอยู่นะคะ แต่ได้ข่าวว่าทำ presentation ไว้นี่นา เอามาโชว์เร็ว ๆ

    ตอบลบ

บทความที่ได้รับความนิยม


จำนวนการดูหน้าเว็บรวม

ขับเคลื่อนโดย Blogger.